Συναυλία: «Ποίηση και Αλητεία»

Μουσικοποιητικό δρώμενο με ποιήματα και κάποια τραγούδια του Θωμά Κοροβίνη με την συνοδεία μουσικής.

Μουσικοί :

Βαγγέλης Βραχνός:  κοντραμπάσο
Περικλής Βραχνός: κιθάρα-βιολί
Αλέκος Τσολάκης: μπουζούκι

Αρχαιόθεν είναι πολύσημη η έννοια της αλητείας. «Ως όναρ ημερόφαντον αλαίνει»(σαν όνειρο καταμεσήμερο πλανιέται) λέει κάπου ο Αισχύλος.
Διαχρονικοί λοιπόν οι αλανιάρηδες και οι αλανιάρες, οι πλάνητες της οικουμενικής αλάνας, ελευθεριακοί στον έρωτα, αντικομφορμιστές στον τρόπο ζωής, στο φέρεσθαι και στο ενδύεσθαι, συνήθως δακτυλοδεικτούμενοι ακριβώς γι’ αυτή την στάση που συχνά τους οδηγούσε να ισορροπούν στην κόψη του ξυραφιού, πιο συχνά ακόμη να τσακίζονται πάνω στα καλά τους νιάτα. Στην κλασική Αθήνα ονόμαζαν αλήτες και τους επαίτες, τους, φυλακόβιους, τους εξόριστους.
Εμείς αγαπάμε όχι την ζοφερή και απάνθρωπη πλευρά της αλητείας, την ξέφρενη αληταμπουρία, τον ανθρωποβόρο τυχοδιωκτισμό, τον βίαιο τραμπουκισμό, ούτε την αληταρία της πολιτικής, των σκοτεινών γραφείων και των απρόσιτων σαλονιών.
Αλλά την πολυδαίδαλη διαδρομή καθενός προς την δική του Ιθάκη με το ακριβό κόστος του ρίσκου της προσωπικής επιλογής, του «ανοιχτού δρόμου» κόντρα στο ρεύμα, τους «νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» του Οδυσσέα Ελύτη που κι ο ίδιος βαφτίστηκε με ποιητικό ψευδώνυμο παρωδώντας το «αλήτης», αυτό που οι ποιητές ονόμασαν «αλήτις μοίρα» και «αλήτης δρόμος», το «είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα» του Τσιτσάνη, και το «περιλανώμενη ζωή, περιπλανώμενο κορμί» του ιδίου, τους ατέλειωτους «ωραίους και γενναίους αλήτες», σαν τα αγόρια και τα κορίτσια που ανταμώσαμε σε μονοπάτια της προσωπικής μας περιπλάνησης, και την εκλεκτή αλητεία της τέχνης και της ιστορίας, περιπτώσεις όπως ο Ρεμπώ και ο Μπωντλαίρ, ο Καραϊσκάκης και ο Ανδρούτσος, η Φρίντα Κάλο και η Τζόις Μανσούρ, ο Μπουκόφσκι και ο Μπάροουζ, ο Θεόφιλος και ο Χαλεπάς, η Μπίλλυ Χόλινταιη και η Τζάνις Τζόπλιν, η Κατερίνα Γώγου και ο Νικόλας Άσιμος, ο Παζολίνι και ο Ζενέ, ο Λαπαθιώτης και ο Παπανικολάου, ο Τζακ Κέρουακ και ο Άλεν Γκίνζμπεργκ, ο Βαμβακάρης και ο Μπάτης, ο Τζίμμυ Χέντριξ και ο Τζωρτζ Μπεστ, η Μπέλλου και η Πολυδούρη, όλους εκείνους τους πλάνητες που καμιά επισημότητα δεν τους άγγιξε και καμιά περγαμηνή δόξας ή συσσώρευση πλούτου δεν ράγισε την αυθεντικότητά τους.
Αυτούς που ακολουθώντας δρόμους λοξούς ο ανθρωπισμός και οι περιπλανήσεις τους ενδυνάμωσαν την ουσία της υπόστασής τους και ενίσχυσαν το κύρος τους.
Γιατί την ψυχή τους την όριζε η πηγαία και ισοβίως άσβεστη φλόγα ζωής και αγάπης προς τον συνάνθρωπο και η λατρεία της τέχνης τους που υπηρέτησαν με γνήσιο πάθος.